Hoi An

Nadat we onze gemiste nachtrust gedeeltelijk hebben ingehaald, gaan we 's middags na bij een eettentje in de buurt van het hotel maar eens de omgeving bekijken> Hoi An is een heel mooi stadje, dat op de werelderfgoederenlijst van de Unesco staat. Tijdens de Amerikaanse oorlog, zoals die hier wordt genoemd, is Hoi An gespaard gebleven voor oorlogsgeweld. Het is onder andere bekend door de "Japanese Covered Bridge", die vroeger de stad met de Japanse wijk verbond. Als we de brug op willen gaan, blijkt dat we eerst een ticket moeten kopen. We laten het bij wat foto's.
Als ik op een gegeven moment een foto maak van een mooie poort aan de overkant van de straat zet ik tevens 2 Vietnamese vrouwen op de foto die voor de poort staan. Ze roepen dat ze 5000 dong willen hebben omdat ik ze op de foto gezet heb. Ik doe maar net of in het niet hoor en loop door.
Hoi An staat tevens bekend om de honderden kledingwinkels annex naaiateliers. Het schijnt dat ze er alles binnen 24 uur kunnen (na)maken.
's Avonds na het eten brengen we nog een bezoek aan de "night market". Hier worden allerlei snuisterijen en etenswaren te koop aangeboden. Er is niets van onze gading bij en naar een kort rondje over de markt keren we terug naar het hotel. De volgende dag boeken we in het hotel nog een nachtje bij, we willen Hoi An nog wat beter bekijken. We gaan eerst langs het reisbureau om onze doorreis naar Hue te reserveren en lopen daarna in de richting van de central market. We komen onderweg een terrasje tegen en besluiten daar wat te drinken. Er liggen ook verse kokosnoten. Het verse sap schijnt erg lekker te zijn dus ik besluit het eens te proberen. Ik krijg dus een joekel van een een kokosnoot voor me die aan de bovenkant is opengehakt en met een rietje kan ik er uit drinken. Ik vind het behoorlijk smaakloos, het valt me niet mee. Terwijl we op dit terras zitten moeten we de Vietnamezen van ons afhouden die ons pinda's, ansichtkaarten, boottochtjes etc. willen aansmeren. Ook als je door de stad loopt wordt je trouwens voortdurend aangesproken. Een fietstaxi, een massage, van alles wordt je aangeboden. Ze zijn soms behoorlijk vasthoudend. Gewoon doorlopen is de beste remedie.
De volgende ochtend vetrekt de bus naar Hue vroeg. We moeten om 07.30 uur bij het kantoor van het reisbureau zijn. Dat is een kwartiertje lopen vanaf het hotel. We hebben geen tijd om te ontbijten, dat is pas vanaf 07.00 uur. We krijgen van de receptionist van het hotel een paar baguettes en wat bananen mee. Als we bij het kantoor aankomen krijgen we te horen dat de bus pas om 08.00 uur komt. We raken er al aan gewend. Als deze uiteindelijk komt voorrijden blijkt het dezelfde bus van Cuc Tung te zijn waar we al eerder in hebben gezeten. En dezelfde bemanning. Wij vragen ons af of ze wel eens vrij zijn. Deze keer is het gelukkig maar een korte reis, Hue is 120 km rijden. Zonder bijzondere voorvallen komen we omstreeks 12.00 uur in Hue aan. Op het busstation staat een hele zwerm taxi's en bromfietstaxi al te wachten. Ze komen naar je toe en blijven gewoon bij je staan, ook als je aangeeft dat je geen taxi wilt. We wilden eerst gaan lopen naar het hotel, maar dit blijkt toch verder te zijn dan we dachten en we spreken alsnog buiten het busstation een taxichauffeur aan. Die wil ons voor 100.00 dong(3,5 euro) wel naar het hotel brengen. De meter staat tijdens het rijden gewoon aan, dat is hier verplicht. Maar als je vraagt om volgens de meter te betalen, weigeren ze je te vervoeren. Uiteindelijk staat de meter bij het hotel op 50.000 dong, dus we betalen dubbel tarief.