3- daagse tocht naar Taman Negara

Ik ben net weer teruggekeerd in het hotel in Chinatown waar ik al eerder verbleef. Ik heb een 3-daags bezoek gebracht aan het oudste regenwoud ter wereld, de Taman Negara in het binnenland van Maleisie. Een National park waar nogal allerlei grote dieren in het wild leven, zoals tijgers, olifanten, tapirs, herten, pythons etc. Die leven diep in het woud en worden practisch nooit gezien. Slechts een klein deel van het park is open voor het publiek.
Dinsdagochtend om 08.00 vertrekken we met een minibus vanaf het kantoor van de reisorganisatie, dat toevallig maar op een paar honderd meter van mijn hotel is gevestigd.
Met een busje worden we naar Tembaling Jetty gebracht, een rit van ca. 3 uren. Daarna krijgen we een lunch om vervolgens met een longboat over de rivier Tembaling naar het resort in het park te worden gebracht. Dit heet Tembeling Tahan en is op 3 uren varen. Ik maak onderweg kennis met een paar al wat oudere dames, die uit Alaska blijken te komen en een wereldreis maken.
Onderweg valt er ook genoeg te zien, de begroeiing op de oever aan weerszijden is nogal anders dan wij gewend zijn. O.a. palmbomen, varens, prachtig wit bloeiende bomen, maar ook zie je langs de oever lopende apen en grazende zwarte buffels. Die laatste zijn niet wild zoals ik aanvankelijk dacht maar eigendom van een local. De eerste aanblik van het resort is toch wat anders dan ik verwacht had. Het is toeristischer dan ik had gedacht. In het dorp zijn niet alleen allerlei drijvende restaurants, maar ook diverse souvenir- en kledingshops, minimarkets en diverse gradaties van huuraccomodaties, van eenvoudig tot luxe. Ik heb een eenvoudig chalet, dat nodig aan een opknapbeurt toe blijkt te zijn. O.a. een lekkende stortbak en afvoer van de wasbak, zodat de vloer in de badkamer steeds nat wordt. Gelukkig doet de airco het wel en ook het bed is goed. De dames uit Alaska zitten in het chalet naast mij. Ze zijn erg aardig.
's Avonds in een van de drijvende restaurants krijgen wij een diner aangeboden, bestaande uit rijst met kip en een erg pittig gekruide groentenmix. Dat pittige, daar wen je vanzelf aan als je hier bent.
Na het bekijken van een informatievideo over het park staat een Night Jungle Walk op het programma. De tocht gaat over een aangelegd houten looppad door het woud. De gids kan in het donker met zijn zaklamp de in het woud voorkomende dieren feilloos opsporen, o.a. 2 kleine slangen die in een boom liggen, spinnen met een diameter van 10 cm, een wandelende tak en een schorpioen. De gids weet hem met een tak uit zijn schuilplaats te halen zodat we er een foto van kunnen maken. Schorpioenen zien slecht en gaan af op beweging. De tak wordt dan ook aangezien voor een prooi.
Daarna is het tijd om te slapen. Gelukkig heerst er dankzij de airco een draaglijke temperatuur in mijn chalet.
Woensdag na het ontbijt staat om 09.30 uur de Canopy Walk op het programma. Dit is een tussen de bomen aangelegd touwbrug met een lengte van ca. 570 m op een hoogte van ca. 45 m. We worden met een boot naar de overkant gebracht. Onderweg zien een we een hagedis van minstens 1 meter lang op de oeverin het zonnetje liggen. Als hij ons hoort aankomen schiet hij snel onder de begroeiing voor iemand een foto kan maken. Nadat we zijn afgezet moeten we om de touwbrug te bereiken een afstand van 1,7 km lopen. Dit gaat alleen maar omhoog via een houten pad cq trap. Gelukkig zijn er onderweg genoeg rustpunten waar de gids ons informatie geeft over de voorkomende flora en fauma. O.a. bij een omgezaagde boom die over het pad dreigde te vallen zien wij dat er geen jaarringen in de stam zitten. Dit omdat er geen seizoenswisselingen zijn en de boom het hele jaar door groeit. Hij toont ons ook een mierenkolonie die in een omgevallen boomstam huist. Met een lange stok haalt hij er een aantal naar buiten. De mannetjes zijn ongeveer 2 cm lang en kunnen gemeen bijten.
De touwbrug zelf bestaat uit 12 stations met daartussen 11 loopbruggen, waarvan de langste ca. 70 m is. Om de 10 m mag er iemand op gaan. Om niet te gaan slingeren is het zaak om je voeten recht voor elkaar in het midden van het looppad te zetten,dit is een plank van ca. 30 cm breed. Mensen met hoogtevrees krijgen het advies niet naar beneden te kijken. Iedereen bereikt zonder problemen het eindstation, waarna we via het zelfde looppad weer teruglopen naar de rivier en teruggaan naar Mama Chop Restaurant voor de lunch.
's Middags gaan we een eind stroomopwaarts een Orang Asli nederzetting bekijken. De Orang Asli zijn de oorspronkelijke bosbewoners. Ze lijken in het geheel niet op de andere Maleiers, ze hebben meer weg van Papoea's en zijn daar ook aan verwant. Ze worden beschermd door de overheid en mogen in de jungle hun traditionele leven leiden. Dat betekent dat zij zelfvoorzienend zijn en leven van wat het woud hun te bieden heeft. De kinderen gaan niet naar school. Er zijn verschillende stammen die allemaal hun eigen taal hebben. De stam die wij bezoeken bestaat uit 9 families, ruim 50 personen. Ze leven niet op een vaste plaats, er zijn meerdere nederzettingen langs de rivier waar zij verblijven. Ze blijven vrijwel nooit langer dan 1 jaar op dezelfde plek. Verhuizen doen zij ondermeer vanwege het voedselaanbod, er staan o.a. apen op het menu, maar ook als er iemand is overleden. De begrafenissen gaan er heel anders aan toe dan bij ons. Zij begraven hun doden namelijk niet maar leggen ze gewikkeld in bladeren in een boom op een hoogte van minimaal 10 meter. De geest is dan vrij.
We krijgen een originele blaaspijp te zien die wordt gebruikt voor de jacht. Vervaardigd van bamboe en rotan en ca. 1,5 m lang. Van een stamlid krijgen we een demonstratie hoe de pijlen worden gemaakt. Deze zijn van rotan en zien er ongeveer uit als satestokjes.
T.b.v. deze demonstratie wordt een vuurtje gemaakt door met behulp met een rotan twijg over een houten blok te wrijven waardoor hitte onstaat, waarmee gedroogde palmbladeren in brand worden gestoken. Van erg zacht en licht hout wordt een balansgewicht achterop de pijl geplakt. Als lijm wordt sap uit een bepaalde boom gebruikt. Het zit meteen muurvast. Ik mag proberen het er weer af te trekken maar dat lukt me niet. Vervolgens wordt het balansgewicht met een ruw blad in de juiste vorm en grootte geschuurd. Binnen no-time heeft de man er een stuk of 6 gemaakt die allemaal perfect passen. Die gebruikt hij vervolgens om te schieten op een teddybeer die ca. 15 meter verderop als oefendoel op een piepschuim bord aan een boom hangt. Het is kennelijk niet zo makkelijk, ook hij mist een paar keer voor hij de beer raakt. Ik mag het ook 2 keer proberen, 1 keer lukt het mij om het bord te raken, wat als een hele prestatie wordt gezien.
Voor de jacht worden pijlen met gif gebruikt. Na ca. 20 minuten sterft de prooi. Zij moeten het dier, meestal een dier dat leeft in de bomen want voor de jacht op de grond wordt een speer gebruikt , zolang achtervolgen door het woud tot het doodgaat.
Vervolgens mogen wij vrij rondlopen en foto's maken. De hutjes zijn gemaakt van planken, bamboe, rotan, palmbladeren etc. Hier en daar ligt een gevonden golfplaat op het dak. Het is erg rommelig in het dorp, van opruimen houden ze kennelijk niet erg. Er is weinig activiteit in het dorp, de vrouwen zijn met de kinderen bezig en de mannen zijn ofwel afwezig- op jacht- of ze liggen te luieren.
Ik besluit als souvenir een klein model blaaspijp inclusief koker met pijlen te kopen. Die kost 20 Ringgit, ca. 4,5 euro. Een van de dames uit Alaska heeft haar oog op dezelfde laten vallen vanwege het handzame formaat, hij moet wel in de koffer passen natuurlijk. Uiteindelijk blijken er op een andere plaats nog meer te zijn en kunnen we allebei onze slag slaan. Ik heb alleen een biljet van 100 en vermoed dat de hoofdman, tevens medicijnman, dit niet kan wisselen. De dame uit Alaska biedt aan om mij het geld voor te schieten. Na eerst nog te hebben gezwommen in de rivier gaan wij met de longboat terug naar onze locatie. Hierbij moeten we dezelfde stroomversnellingen als op de heenweg passeren. Ik wordt flink nat deze keer. Gezien de temperatuur hier niet vervelend. Bij aankomst bij Mama Chop restaurant komen de dames uit Alaska met een voorstel. Zij hadden hun fototoestel niet meegenomen en hebben hier nu flink spijt van. Zie bieden mij aan mijn blaaspijp te betalen als ik hen mijn foto's wil toesturen. Ik krijg hun emailadressen, de foto's krijgen ze!
's' Avonds staat er niets meer op het programma, we besluiten met een aantal mensen nog wat te gaan drinken op een van de terrasjes. Frisdrank, want bier is er niet te koop. Ik neem een heerlijke Lychee juice. Het is een erg internationaal gezelschap met nog een meisje uit Nederland, een meisje uit Zwitserland, een jongen uit Duitsland, allemaal langdurig aan het backpacken, en een drietal Italianen. De voertaal is Engels.
s' Ochtends om 09.00 uur, na het ontbijt vertrekken we met de longboat terug naar Tembeling Jetty. Onderweg is er aanmerkelijk meer bedrijvigheid dan op de heenreis. Allemaal vissers die hun netten controleren. De netten liggen langs beide oevers. Als drijvers dienen lege waterflessen, het net is met een touw vast gemaakt aan een overhangende boomtak. Ik zit naast een van de Italianen. Hij probeert onderweg steeds een video te maken. Als hij dan begint met inspreken van de tekst: "Taman Negara National Park" beginnen zijn vrienden achter hem dit te verstoren door allerlei kreten als " Goulash, goulash" etc . te roepen. Dit gaat de hele reis door en ik moet hier erg om lachen. Hij ook trouwens. Om 11.30 arriveren we op onze bestemming, want doordat we stroomafwaarts zijn gevaren hebben we een aanmerkelijk snellere reis. Na een lunch te hebben genoten worden we met een minibusje teruggebracht naar Kuala Lumpur, waar we afscheid van elkaar nemen. Ook onderweg was er weer genoeg te zien. Makaken die langs de kant van de weg lopen en zich niets van het langsrijdende verkeer lijken aan te trekken. Stokoude Mercedes vrachtauto's, modellen die hier al 30 jaar geleden uit het straatbeeld waren verdwenen.Vaak zijn de portieren geheel verwijderd of vervangen door halfhoge houten deurtjes. Zij rijden zwaarbeladen met tropisch hardhout stapvoets de hellingen op. Terug in het hotel neem ik eerst maar even contact op met Kirsten, want ik had in de jungle geen verbinding alhoewel er op sommige plaatsen wel wifi was. Mijn Wi-Fi werd op een gegeven moment uitgeschakeld i.v.m. roaming. Zelfs dat maak je mee in de jungle. Kirsten blijkt pas na het avondeten naar het hotel te komen. Ik besluit de tijd te benutten om dit verslag te schrijven, van Chinatown heb ik nu wel genoeg gezien. Morgen vertekken we samen naar de Perhentian Islands voor de Oostkust van Maleisie. We moeten vroeg op het vliegveld zijn dus we maken het vanavond niet te laat.